Fantástico pero real, algo noxento, grimoso e á vez divertido relato da praga de moscas nos Campamentos en outubro, recollido e traducido do blog saharaui de Luis Elizondo .
A amiga Itziar que tamén volta connosco en outubro engadía: Temo que non hai vacinas, así que ¡Non penso abrir a boca! que non quero irme polo sumidoiro...
25 Sep 2009
Non hai cousa máis molesta que intentar durmir despois de comer, a 37º C ou 38º C, unha temperatura idónea para unha sesta, despois de pasar o peor do verán, e non poder conseguilo porque unhas 50 moscas se empeñan unha e outra vez en introducírense polo narís e polos oídos.
Quen teña visitado os campamentos en outubro sabe do qué falo. E aínda que faltan uns días para que o mes 10 comeze, elas xa están aquí. Falo das moscas.
Hainas a millóns, sen esaxerar. É un exército imbatíbel: aínda que me adicase todo o día a matalas, aínda que aplastase cinco cada minuto, cousa bastante factíbel, o que faría un total de 300 á hora, 4.800 ao día (durmindo 8 horas e adicando as outras 16 á repugnante cacería), apenas se notaría, porque é unha nube preta e móbil que o cobre todo, ao longo de varios kilómetros.
Están sobre o colchón, nas paredes, nos pratos, nos vasos, sobre as lentellas, no ordenador, no rato, na roupa, na cara, nos ollos. Nestes momentos que escribo, sintoas sobre as mans e sobre os pés descalzos. E xa non teño forzas para espantalas. Paséanse pola miña cara, polos meus beizos, intentando acceder á humidade da boca, do narís.
Por algunha estraña razón biolóxica que só elas coñecen, de noite non voan, o que representa un alivio para poder durmir. Pero coas primeiras luces da mañá, comezan a sua frenética actividade en busca de non se sabe qué, e lánzanse sobre a miña cara para espertárenme e para que lles prepare o almorzo a base dos meus fluídos corporais.
Ultimamente teñen movidas entre elas. Por veces dúas enzárzanse nunha tola pelexa de zumbidos por unha pinga de suor que me caeu sobre as gafas. Eu non fago favoritismos, pero sei que algunhas están moi molestas porque pensan que sempre se benefician as mesmas da humidade do meu narís. Para evitar suspicacias, abro a boca e intento dar cabida ao máximo número delas, pero sempre son máis as que quedan fóra. Creo que nunha destas ocasións, algunhas aproveitaron para desovar na miña gorxa, porque desde onte noto estraños movementos nos meus intestinos, como se centos de minúsculos vermes se estivesen abrindo paso, buscando unha saída.
Confeso, máis alá do pudor, que estou escribindo este último parágrafo da mensaxe agochado sobre a malcheirante letrina. As dores de ventre son cada vez máis fortes e intensas, e as terríbeis punzadas indícanme que os famentos vermes conseguiron perforar o meu intestino e vértense como un río polo interior do meu abdome. Voume. Dilúome sen remedio cara á fosa séptica convertido en merda líquida. Vexo agora con clarividencia que as moscas me utilizaron para reproducírense por miles, para alimentaren aos seus millóns de larvas que volverán a reinar durante outro outubro neste inmundo lugar. Pero eu quero contalo, para poder se cadra evitalo o ano próximo, non por min, que xa non estarei, senón por quen me substitúa, polo que, antes de desaparecer por completo polo preto burato, licuado para sempre no mar de cagarrías subterráneo, intentarei pulsar o botón de "send".
